SARIKSAL BİLMECE

Kalbimde telaşlar beni ellerinde yoğurdu.

Seni beklerken bulutlar yerlere düştü.

Sen diye düşünürken hayatım elimde kaldı.

Varış yolu mucize; tünelim sonlu bir mücadele.

Yakarışım var çeşnisi çeşit.

Yıldırım düşmüş gibi oluyorum bazen sanki dünyadan bir kesit.

Bu nasıl bir dil bilimi beni benden alan bir nesil tehdit.

***

Ne yapsam nereye gitsem, kendimden kaçabilsem.

Kurtuluş ışığı boş.

Yol boş.

Yolculuk hoş.

Anneciğim köpeğim nerede?

Nerede şimdi sarılmadan duramadığım anlar ona.

Nereye gitti o da benle eşit olacak mı bir yerde.

***

Şimdi sorunsalım beni benden alıyor.

Yaşama dair  fikirlerim türkçeleşmiyor.

İçimde derin bir hezeyan.

Yok şimdi beni tutan.

Balkonumdaki kelebek gibi beni benden alan.

Anneciğim ne olur doğruları da doğur.

***

Şimdi bana diyecekler ki mucize.

Hayatta olmayan tek şey zaten bu diye.

Oradan ışık görsem kaçar mıyım ?

Bilmiyorum neden, yaşadığım bin beden.

***

Kırk yılda bir gördüğüm kabus gibi.

En onur duyduğum iltifat yerle bir şimdi.

Neredesin sen de mi geçtin benden ey bilgin bilgili.

Mutlaka bir yerde buluşup atışırız, atom temelli.

***

Kaygılarım kayıkta benle çırpınıyor.

Kürekle kavgam, akıntıyla bana karşı koyuyor.

İçimde binlerce şüphesiz şüphe.

Anlıyorum şimdi, herkes kendi bedeninde sarıksal bilmece.

Efsun Altay