HİÇ

HİÇ

SUAT DERVİŞ

249 SAYFA

“Ne olmuş kadına… Neden yatıyor?

Ne olacak bayım. Hiç. Görmüyor musun, hiç olmuş.”

1935 yılında Cumhuriyet gazetesinde tefrika edilen, sonrasında 1939 yılında kitaplaşan “Hiç” Eylül ayında eşlik etti bize. Sevgili Azime ablam, Emine ablam ve Özgün ile okuduk. Şimdi de yorum zamanı. Eşlik ettiğiniz için herbirinize ayrı ayrı teşekkür ediyorum. Yeni bir Suat Derviş kitabında buluşmak üzere.

Yine bir kadının, Seza’nın hikayesi Hiç. Küçük yaşta anne ve babasını kaybetmiş, teyzesinin yanında büyümüş, sevmeye, sevilmeye aç bir kadın Seza. İlk gençlik yıllarında uzaktan uzağa aşık olduğu bir delikanlı olmuş elbet. Olmuş ama bu yakışıklı subayla bakışmak ve kaderin bir cilvesi ile yollarının kesiştiği tren yolculuğunda yapılan kısacık bir sohbetten öteye geçememiş bu aşk. Sonrasında ise akrabalarına yük olmamak için evlenivermiş alelade bir adamla.

Evlenmiş evlenmesine de, kısa sürmüş bu hayat. Ardında küçük bir çocukla bırakıp, ölüvermiş eşi. Sonrasında oğlu Mehmet ve dadısı ile yaşayan Seza, Atıf ile bir aşka yelken açmış bu kez ama bu ilişki de mutlu etmemiş Seza’yı. Çünkü büyük bir aşkla sevdiği Atıf evli ve karısından da ayrılmaya hiç niyeti yok.

Bu karmaşa içinde Seza’nın hayatında oldukça büyük sorunlar baş gösterir. Maddi sıkıntılar yanında birde Mehmet hastadır ve acil tedavi olması gerekmektedir. Tek çare ölen eşinin Almanya’daki ortaklarından alacağı para. Maddi sorunlarını çözmek ve oğlunu tedavi ettirmek için Atıf’ın da yardımıyla Almanya’ya giden Seza’yı neler bekliyor bu meçhul yolda?

Canan Hatipoğlu’nun sunumu, Serdar Soykan’ın kronolojik Suat Derviş eserlerini anlattığı son sözüyle okuduk bu hüzünlü hikayeyi. Toplumdan da izler taşıyan hikayede bir kadının sevgiye olan özlemi, sevgiye ulaşma çabaları ve sonrasında çöküşüne tanık olduk adım adım. Bana göre en etkili kısım hasta oğlu ile olan diyaloglarıydı. Toplumdaki dul kadın imajına rağmen dimdik duruşu hoşuma gitti elbet ama aşkı yanlış birinde araması çöküşünün ilk adımıydı sanırım. Her zaman dediğim gibi Suat Derviş kalemi ile mutlaka tanışın. Sonrasında biz gibi sizlerde çok seveceksiniz bu naif, zarif ve üretken kadının kalemini.

Bu aşktan aldığımız zevk o kadar büyük mü ki onun bunca rezaletine, bunca sefaletine, bunca ıstırabına tahammül ediyoruz.

Madem ki hayat bir hiçtir,biz de hiçliğin şerefine içelim.

Ve böyle küçüldüğü, bu kadar ıstırap çektiği ve onun tarafından bu kadar umulmaz bir merhametsizlikle hayatından uzaklaştırıldığı halde, onu hala ne kadar seviyor? Ne çok seviyor!

Yirminci medeniyet asrı her şeyi, ölümü olduğu gibi, hayatı da para ile mübadele ediyor. Eğer paran yoksa Pastörler dünyaya gelmiş gitmiş, sana ne?

Bir zamanlar acıların en muazzamı diye tasavvur ettiği acıya içinde dudak büküyor, o acı ile eğleniyor.

O, bu şehre, dopdolu bir kalple geldiği bu şehirden, bomboş bir kalple çıkıyor. O, bu şehre bir hayat gibi geldi, bir hayal gibi çıkıyor. O, bu şehre bir insan olarak geldi, gölge olarak gidiyor!

LÜTFEN KİTAP OKUYALIM!!!

Arzu ORTAÖREN