Ey! Hazan Saçlı Yar

BAKAR Ramazan Aras … Su akar Deli bakar. Adı üstünde Deli. Nereden aktığı Nereye aktığı Gelmez aklına. Su akar Akıllı bakar Nereden aktığına Nereye aktığına Bakar da bakar Yıktığını da bakar. Üzülmüş gibi yapar Deli ona bakar Suya bakar Yıkılmışlığa bakar Yüzleri olmayanların Yüzüne de bakar. Deli olduğu için de...

Ahlak yoksa ahlak…! Beden, abdest mi tutar…; Abdest…., Abdest olur mu ki, o zaman…?! Zàten riyã dolu…, Koskoca bir zahmetle…, Taşınması; Nâfile bir yük.. .! Etmedikçe sahibi…, Edep için…., Tövbeyi istiğfâr…. Ahlaksızın…; Ne abdestini, ne secdesini; Etmez ki kâbûl…, Vallâhi toprak bile o zaman… ! Böyle bir cesedin varlığı…, Leşten...

Ben seni severken çocuk gibiyim! Bir Fatıma say yüreğimi, Ali’ye vurgun, Bir Züleyha say gözlerimi, Yusuf’a suskun Bir Aişe say beni, Muhammed’e meftun… Ben seni severken yetim gibiyim, Ben seninle cennet gibiyim..

Sonbahar rüzgârı dallarından koparırken sararmış yaprakları, Ayten’in de yüreğinden bir parça kopup bilinmezlere savruluyordu. Her hazan mevsimi aynı sahne tekrarlanırken, Ayten’in derin yarası gün yüzüne çıkardı. Rüzgârın uğultusunun kulaklarda yankılandığı bir sonbahar günü bırakıp gitmişti Engin Ayten’i. Birkaç satırdan ibaret bir mektupla. Ayten’in sessizliği bir çığlık olup taşıvermişti yüreğinden, akamayan...

/Mensure/ ^^ Karanlığın koynundan çıkıp her gün doğuyor güneş. Ve sonra da batıyor Gamzekız. Arasında sıkıntılı saatler. Belki yavaş, ama geçiyor. Devamlılık süreci içinde zamanı; mazi, hâl ve istikbal parçalarına bölmek geliyor içimden! Bölemiyorum… Canım sıkılıyor nedense, çok şeyler yapmak istiyorum, ama imkânsızlıklar bir Erciyes gibi yükseliyor önüme Gamzekız. Elbette...

Sanma devran gider böyle Elbet devran döner bir gün Sen sen ol doğruyu söyle Yalan mumu söner bir gün Öyle değil midir canlar Adam olan iyi anlar Nice krallar sultanlar Tahtlarından iner bir gün Havaya baktım ki puslu Kimi haylaz kimi uslu Böyle midir işin aslı Bu fırtına diner bir...