“Dinle, dinle,” dedi doktor. “Sen ve Dr.Baldwin bunu defalarca konuştunuz. Adın Rosemary, Sage değil. Sage sadece psikozunun bir parçası ve kafa karışıklığının bir sonucu, hatırladın mı?”

“Hayır, hatırlamıyorum çünkü bu doğru değil!”dedi. Ben kız kardeşim değilim, herhangi bir psikozum yok ve kafam karışık değil. Tek yumurta ikiziyiz, bu yüzden o olduğuğumu düşünüyorsunuz. Sadece üvey babamı arayın lütfen!”

Doktorun bir işaretiyle hemşire bir dolabın çekmecesini açtı ve cam bir şişeyle parlak bir şırınga çıkardı.

“Hayır!” diye bağırdı Sage. “Lütfen. Bunu yapmayın. Beni çözün. Kaçmaya çalışmayacağım, söz veriyorum!” Deri kayışları zorlayarak iğneye baktı, gözleri dehşetle iri iri açılmıştı. “Lütfen, uslu duracağım, yemin ederim! Bunu yapmak zorunda değilsiniz!” Hemşire kararlı bir tavırla dudaklarını birbirine bastırarak doktorla hizmetlinin arasından geçip Sage’in kolunu sıyırdı ve iğneyi koluna batırdı. “Hayır!” diye bağırdı Sage. “Lütfeeen!” İğneyi yaptıktan sonra hemşire şişeyi ve şırıngayı aldı, ardından tek kelime etmeden çelik kapıyı arkasından çarparak odadan çıktı. Hizmetli ve doktor Sage’e bakıyorlardı.

“Bizi yine çok korkuttun, genç bayan,” dedi,”doktor. “Bu sefer nerede saklanıyordun?”

Sage, göğsünün ve yüzünün yandığını hissetti. Gözlerini sımsıkı kapatıp yutkunarak vücudunu saran dehşetle savaştı.

Tekrar konuşabileceğini düşündüğünde gözlerini açtı ve bakışlarını doktora dikti. “Hiçbir yerde saklanmadım,”demeyi başardı. “Buraya Rosemary’yi aramak için otobüsle geldim ve ben…” Tereddüt etti, aniden sersemleşmişti.

“Tamam,” dedi doktor. “Her şey yoluna girecek. Sana zarar vermeyeceğiz. Sadece yardım etmek istiyoruz. Sen bunu zaten biliyorsun, değil mi?”

Sage, onu dinlemesi için başını doktordan yana çevirdi ama sözleri ağzında un ufak oluyordu sanki. Oda bulanıklaştı, loştaştı, duvarların köşeleri kıvrılıyor ve dönen bir sis içinde birbirine karışıyordu. Hizmetlinin yüzü beyaz üniformasının içinde erirken doktorun yüz hatları silindi, gözleri ve ağzı gri bir kütleye dönüştü. “Merak etme, Rosemary”dedi doktor,sesi yanlış hızda çalan bir plak gibi yavaş ve derinden geliyordu. “Artık güvendesin. Rahatla. Sana başka bir şey olmasına izin vermeyeceğiz, söz veriyorum.”

“Ben Rosemary değilim,”diye mırıldandı Sage. “Ben…” Cümlesini tamamlayamadan göz kapakları ağırlaştı.

#Kitaptan_Alıntı:

Hassas kalpler, kalplerin en güçlüsüdür. Çok üzücü, sürükleyici…