Denizin kalbi, dikenli tel gibi gerilmiş,Ufukta zincirli bir sabah bekliyor.Her dalga, yasaklanmış bir ekmek kırıntısı,Her rüzgâr, yoksulluğun bileğine bağlanmış düğüm. Ama gemiler çıkar,İnancın tahta kaburgalarına sığınarak.Onlar, taşımaz sadece un ve ilaç,Taşır:İnsanın inadını,Çocuğun gözlerindeki su damlasını,Bir annenin kırılmayan duasını. Sumud…Bir kelime değil,Küller içinden yeniden doğan nefes.Yeryüzünün en sessiz çığlığı,Engelleri yaran kararlılık....