BEN ANNEMİ ÇOK ÖZLÜYORUM

Her pazar gününe annemle uyanırım ben

Annesiz günümde güneş ilk kalbime vurur

Yağmur ilk yüreğime, Annesizliğimi ıslatır iliklerime kadar

Ben annemi çok özlüyorum

Yarın yine en güzel güne uyanacağım

Anneciğim var gibi, öper hissiyle

Yine doya doya hayal edeceğim

Yedi yaşımın sabahına uyanır gibi

Ben annemi çok özlüyorum

Görkemli çocukluk bana öyle yabancı ki!

Pazar gününün içimi acıtan sessizliğinde

Yanık Anadolu türküleri dinlerken

Anne hasreti içime serinlik verir

Ben annemi çok özlüyorum

Ah! O demlediğim anne sevgisi var ya !

Dudaklarımdan efkar döktürür

Eylü ay’ının anlamlı gününde

Anneye avaz avaz hasret bağırır

Ben annemi çok özlüyorum

Yüreğim bir başka atar mısralarda

Amansız heyacanlar yaşarım yazarken

Annesizliğin dondurucu duygusunda

Şiirlerim ısıtır beni ateş yerine

Ben annemi çok özlüyorum

Sıradan bir cocuğun anne,

Veya çileli bir kadının evlat hasretini

Yaşarım gönülden dibine kadar,

Vururum dizelere Allah ne verdiyse…

Ben annemi çok özlüyorum

Annesizlik bir volkan gibi patlar içimde

Ve sonra alevlenerek kızgın lavlara dönüşür

Acımasızca bulaşır kayıp seneler üzerime

Göz bebeklerim yanar

Senenin her günü

Ben annemi çok özlüyorum

Anne kıymeti bilmeyen adamların!

Naziksi dağranışları olmuş,

Anneler günü kutlamalarıyla

Ortak noktamız sadece yaşadığımız dünya.

Ben annemi çok özlüyorum

Solmaya yüz tutmuş, göstermelik sevgilerin olmadığı,

Annelerin sadece bir gün değil,

Her gün ciğerde yaşatıldığı

Bir gönül dünyası benim ki…

Ben annemi çok özlüyorum

Kendime has

Annesiz dünyamda,

Yıllar öncesinden süre gelen

Yetim yüreğimde filiz veren

Saf ve temiz, anne sevgisi hayalim

Ben annemi çok özlüyorum

Ondan olmalı,

Veya ondan olsa gerek

Ben zor ve farklı duyguların çocuğuyum

Annem olmasa bile, sevgim tüm annelere

Büyük olur.

Ben annemi çok özlüyorum…

Henüz Şair Dilaver Karagöz