ASLANIN OLDUĞU YERDE ÇAKALIN HÜKMÜ YOKTUR

Sen kendini tilkiden

Kurnaz sandın galiba…

Unutma tilkinin dönüp dolaşacağı kürkçü dükkanıdır

Postuna saman doldurup

Ya duvara asarım

Yada yere pas pas diye sererim

Ayak kokumla oraşırsın

Yüreğimin demiyle değil

Hak ettiğin yeri bulursun…!

Canbaz gibi her ipte oynarım sanıyorsun…

O ipin ham mattesi benim

Benim tezgâhımdan geçer

İlmik ilmik ören benim

En can alıcı yerde

Bir düğümlük ömrün var

Bir baştan bir başa geçemesin

Yarı yolda tökezler

Boynunu kırar bana muhtaç kalırsın

İpin ucu bende

Bunu bilesin…!

Kur fasuliye gibi kendini nimetten sanırsın…

O toprağı işleyen benim

Nasırlı yüreğimle

Alın terimle eken benim

Can suyu verip can olan benim

Güneşte kavurultanda benim

Harmanlayan, sofraya getirende benim

Balı börek değilsin

Suyun kaynıyor

Kendini nimetten sanma…!

Kendini çakal sanıyorsun…

Aslanın olduğu yerde

Çakalın hükmü yoktur

Artıklarla beslenir

Sevgi dilenirsin

Ömrünü kendi kendine zından edersin…

Soytarı’dan padişağ olmaz…

Ben şahım, padişahım

Ben kurulur tağtıma

Kullar yaratırım

Kulluk edersin bana

Ya hizmetkarım, ya uşağım olursun

Yada beni eğlendiren

Soytarım olursun

Bana ulaşamasın

Sultanım olamasın

Geç kalırsan kölem olursun

Sevgi dilenirsin

Acı çekersin…!

Ben sivas kangal’ lıyım

Dağların çobanıyım…

Ne kurda, nede çakala yol veririm

Asilim ve sert kaya gibiyim

Kimsenin süs köpeği olmam

Olanıda hiç sevmem

El bebek gül bebek büyümem

Hak etmediğim ekmeği yemem

Haram lokmaya tema etmem

Ben kıraç toprakların çobanıyım

Kimsenin süs köpeği değilim

Sevgi dillenip, kuyruk salamam

Mertçe savaşır

Erkekçe ölürüm

Af dilemem…!

Ben kıraç toprakların

Güneşten kavrulan

Anadolunun adamıyım

Yatağım toprak

Yastığım taş

Yorganım yıldızlardır

İpekli kumaş nedir bilmem

Loş gecelerin

Pamuklu yataklarında hiç yatmadım

Bir kadeh şarp için özümü satmadım

Bir gül için sevgi dilenmedim

Değer bilmeyenin koynuna girmedim

Yar olmayınca kimseye mehil vermedim

Ne arımı nede adabımı bozdum

Arkamı döner giderim

Kala kalırsın bir başına

Keşkeler, pişmanlıklar sarar ömrünü

Başka tene sarılır

Başka yürekte derman dilersin

Kapısına kul olur

Sevgi dilenirsin

Var olanın değerini bilmezsen

Kendine yazık eder

Acı cekersin

Bu son sözümdür

Götüm başım oynamaz

Pir sultanın dergahından geçtik

Hacı bektaşa yüz sürdük

Yunus Emreden dem aldık

Munzur suyundan arındık

Yiğidin harmanlandığı Anadoluda büyüdük

Aşkımızda, sevgimizde toprak gibi kokar

Ömrümüzü verir, ömür almayız

Can veririz, can almayız

Sevdiğimizi taç eder

Kıymet biliriz

Biz Anadolu’yuz

Yiğidin harmanlandığı

Toprakların çocuğuyuz…

#şiir#zeynelyaşar

Zeynel YAŞAR