BEN BİR KAPLUMBAĞA AYAĞIYIM 

BEN BİR KAPLUMBAĞA AYAĞIYIM

Ben bir kaplumbağa ayağıyım.

Diğer üç ayağa hiçbir zaman değmeyen

Kaplumbağalar dört uzvundan hiçbiri birbirine değmeyen tek yaratık

Bundandır belki
Onun ayağına takılan steplerin çiçek tozu

Hep çiçek tozu olarak kalır

Kirlenmez başka ayakların tozuyla

Bir düş de olsa öylece kalır kaplumbağanın ayağında

Toz

Yani turab

Bulutlardan kalan renklerin ötesinde kaldım şimdi

Renk körlüğüne düştüm

Derin insan çukurunda bir turabım

Matemi sır anlaşılmaz, kendi içre bir mazlumluk

Mezalim yalnızlık

Kayıp giden zaman ve eteğine tutunmuş yaşanmışlıklar

Ama anlıyorum şimdi

Kendim olarak yokum artık sende

Beni yok biliyorsun, yok sayıyorsun.

Yok sayılmayı öğreniyorum şimdi.

Bunun haketmişlilik veya haketmemişlilikle açıklaması yapılmaz artık.

Yarım kalmışlık ve eksik olmak bunun bendeki tercümesi.

Ve bir şeyler boğazımda tıkalı, tıpkı “barış dedi boğazına güvercin tıkadılar” dizelerindeki gibi.

Seninle hep her şeyin olumlusunu düşledim.

İyi ihtimaller üzerine kurdum seninle yaşamımı.

Evet işte ihtimal.
Olmayabilir de ihtimaller.

Mecali hayatta kalmak için kullanmak çok yoksul bir yaşam oluyor.

Keşke insan mecalini hep bir menzile varmak için kullanabilse.
Bu şans olmuyor daima.
Bazen bir kuş gibi uçup gidiyor.

Menziller suikasta uğruyor.

Bir kaplumbağa ayağı olmak.

Damarında aynı kan olan, aynı etten, aynı candan, biri acıdığında her dördü acıyan ama hiçbir zaman birbirine değmeyen, kavuşmayan yalnız kaplumbağa ayağı.

Tırnağımdaki o çiçek tozuna kimse karışamaz.

Şimdilik bunula yaşarım.

Başka ihtimalleri de umut etmek isterdim.

İhtimaller prangalı…

Vakıf Çağın