Kıyıdaki Kadın

Şimdi bana kalan,

bir avuç yalnızlık,

biraz da sabır,

biraz da  kaybolmuşluk

***

Hayatın kıyısında oturuyorum,

ne içine çekiyor beni dünya,

ne dışına atıyor.

***

Bir yerdeyim,

yok sayılmakla unutulmak arasında.

Bir ses var içimde,

ama duyan ben değilim.

***

Gözüm göğe takılıyor bazen,

bir yıldız kayıyor ama ben dilek tutmuyorum.

Çünkü ben, düşenin ta kendisiyim artık.

***

Sevdim, kimse anlamadı.

Anlattım, kimse duymadı.

Sustum, herkes konuştu.

***

Aynaya bakıyorum, yüzüm yok.

Sadece bir iz, geçmişin gölgesiyle çizilmiş.

Birine sarılmak istiyorum ama kollarım yok.

Bir söz duymak istiyorum ama kelimeler kırık.

***

Zaman,

bir nehir gibi akıp gidiyor avuçlarımdan,

ve ben, suda kendi yansımama bakıyorum

yabancı bir yüz gibi:

ne ben benziyorum kendime,

ne gökyüzü eski gökyüzü.

***

Bir mum yakıyorum gecenin ortasında,

ışığını değil, kendi karanlığımı seyretmek için.

İçimde bin yıllık bir yalnızlık kök salıyor usulca

ve sessizlik, en yüksek çığlıklarını atıyor kalbimde.

***

Belki sonra pişman olurum

Ama şimdilik susuyorum sadece

çünkü bazı acılar,

ancak sessizlikle anlatılır.

***

Ve belki,

bir şiirin son dizesinde saklı,

benden sonra da beni anlatacak

küçük bir sus payı.

Nur Lavinia