Ali Erdin
Sonsuz bir aşkı tanımlamak ta imkansızdır, o zaman kalpteki sonsuz aşkı anlamaya çalışalım.
Aşk… İnsanlık tarihinin en çok konuşulan, en çok yazılan ve belki de en az tanımlanabilen duygusu. Şairler onu bir güneşe benzetmiş, yanışını muma dönmeye, gönlü ise taşa benzemekten kurtulmaya yormuş. Filozoflar onu yüce bir erdem, bilim insanları ise bir kimyasal reaksiyon olarak görmüş. Peki, aşk gerçekten neye benzer?
Aşk, her şeyden önce bir dönüşümdür. Tıpkı Yunus Emre’nin dediği gibi, aşkı olmayan gönül donuk bir taşa benzerken, aşkın ateşiyle yanan kalp yumuşar, erir ve yeniden şekillenir. Bu dönüşüm, bazen bir kelebeğin kozasından çıkışı kadar zarif, bazen de bir yanardağın patlaması kadar şiddetlidir. Kişinin kendi içine yaptığı en uzun ve en meşakkatli yolculuktur aşk.
Aşk bir okyanusa benzer: Hem sakin, berrak ve huzur verici olabilir, hem de fırtınalı, derin ve boğucu. Onun dibindeki bilinmezlikler, keşfetmeye doyamayacağımız sırlar barındırır.
Aşk bir müziğe benzer: Bazen neşeli bir melodi gibi sizi dans ettirir, bazen de hüzünlü bir piyano sesi gibi gözlerinizi doldurur. Ancak her notasında, yaşamın ritmini ve anlamını duyarsınız.
Aşk bir uçuruma benzer: Sevgiliye “yar” denilmesi boşuna değildir. O uçurumdan düşüş, korkutucu olsa da, o düşüş anındaki teslimiyet ve güven, tüm hayatınızı yeniden anlamlandırır.
Gerçek aşk, bir yere varmak değil, o yolda olmaktır. Bir “olma” hali değil, sürekli bir “oluş” halidir.
Aşkı tanımlama çabamız, aslında kendimizi tanımlama çabamızdır. Çünkü aşk; özveridir, sadakattir, tutkudur ve kabullenmedir. Birinin tüm kusurlarını bilip, yine de “iyi ki” diyebilmektir.
Sonuç olarak, aşk ne bir nesneye ne de tek bir kavrama sığdırılabilir. O, varoluşun özündeki enerjidir. Aşk, sizin ona ne anlam yüklediğinize benzer. Gözü kapalı bir inanışa, dildeki tatlı bir ağıya, bir bakışta geçen bir ömre benzer. Aşk, tıpkı yaşamın kendisi gibi, hem basit hem de sonsuz derecede karmaşıktır.
