Tanzimat Dönemi edebiyatı 1860-1896 yılları arasını kapsayan batılılaşma, yenileşme sürecinin adıdır. Biçim olarak genelde divan edebiyatı geleneği devam etmiştir. Yeni nazım biçimleri de kullanılmıştır. Genelde aruz kullanılmıştır. Nazım birimi olarak çoğunlukla beyit kullanılmıştır. “Parça güzelliği” yerine “bütün güzelliği” ön plana çıkmıştır. “Parça bütünlüğü” yerine “konu bütünlüğü” ön plana çıkmıştır. Dilde, hedeflense de sadeleşme gerçekleşmemiştir. Söz sanatları büyük ölçüde terk edilmiştir. Fransız edebiyatının etkisiyle yeni mecazlar kullanılmıştır. Konular değişmeye başlamıştır. Şiirde eski biçim ile yeni konular işlenmiştir. İlk dönem şiirlerinde, vatan, millet, hak, adalet gibi toplumsal konular (sanat toplum için); ikinci dönem şiirlerinde ise aşk, ölüm, yokluk gibi bireysel konular (sanat sanat için) ağırlıklı olarak işlenmiştir.