Hikaye

Lisenin ilk yılıydı. Kanın deli gibi kaynadığı, damarlarda bir türkünün coşkuyla aktığı, insanın kendisine “delikanlı” dendiğini ilk kez ciddiye aldığı o günler… Bulunduğu kasabadan, tanıdık sokaklardan, güvenli evinden uzakta, büyük şehrin kalabalığına atılmıştı. Yatılı okul, yeni bir hayatın başlangıcıydı. Ancak bu yeni hayat, içine bir yabancılık, bir sıkılganlık tohumu ekmişti....

       Temmuz sıcağının altında yanan Girne kıyılarında, savaşın ayak sesleri bile rüzgârın uğultusuna karışmıştı. Deniz, alışılmadık bir telaşla dalgalarını sahile vuruyor, sanki olacakları önceden sezip kıyıyı uyarmaya çalışıyordu. Uğur Teğmen, geminin bordasından ufka bakarken bir yandan parmaklarını tüfeğinin kayışında gezdiriyordu. Henüz yirmi yedi yaşında, Anadolu’nun içinden kopup gelmiş bir gençti....

Sorun, boş kalan tenekeyse, heybeyse,  gün olur çalışır doldurursun. Boş olan mide ise; tam arzu ettiğin gibi olmasa da bir şeyler bulup, açlığını giderirsin.  Boş kalan beynimizi de, ihtiyacımıza, beklentimize ve kapasitemize göre doğru-yanlış bir şeylerle doldururuz. Bunların hepsi önemli ve önceliklidir. Fakat hepsinden önemlisi; niyet, hedef, gayret, alınan mesafe...

                    Küçük Kızın Hikayesi O sabah yine zaman zaman olduğu gibi, büyük bir heyecanla uyanmıştı işte. Minicik yüreği nasılda pıt pıt atıyordu. Bir an kalbi duracak sanmıştı. Neden bu kadar mutluyum, bu heyecan niye diye kendi kendine soruyordu. Oysa belki yine boşunaydı bu sevinci. Ama ne yaparsa yapsın yüzündeki istemsiz...

         Mayıs 1953, İstanbul… Şehrin tarihi sokakları, 500. Yıl kutlamalarının coşkusuyla dolup taşıyordu. Beyazıt Meydanı’nda toplanan kalabalık, üzerlerine asılan kırmızı-beyaz bayraklar ve her köşeye yerleştirilen ışıklandırmalarla adeta bir şenlik alanına dönüşmüştü. Genç tarih öğretmeni Halit, Beyazıt’taki okulunda sabah derse başlamadan önce heyecanla hazırlık yapıyordu. Bugün, öğrencilerine İstanbul’un Fethi’nin anlamını anlatacak,...

   Milattan önce antik çağın bir zaman diliminde; geniş ve ataerkil bir kartal ailesi yaşarmış. Atalarından kalma, katı, tavizsiz, esneklik payı olmayan kurallarla yaşamlarını sürdürmüşler hep. Fakat yeni gelen her nesil, kuralları kâh değiştirerek, kâh esneterek, kâh yolarak serçe kuşuna çevirmişler. Huzursuzluk, uyumsuzluk, dengesizlik ve adaletsizlik artık öyle bir noktaya...

       Anadolu’da Mayıs ayıydı. Rüzgar, Gümüşçay köyünün dar sokaklarında usulca gezinirken, toprak yolları serinleten bir sabah serinliği vardı. Fakat o sabahın sessizliği alışıldık değildi. Sessizlik, korkudan değildi artık; beklentiden, büyük bir doğumun eşiğinde olmanın verdiği içe dönük bir heyecandandı. Henüz on dört yaşındaki Ali, köyün yukarısındaki kayanın üzerine oturmuş, uzaklara,...

      İstiklal Caddesi, o sabah da bildiğimiz gibiydi. Kalabalık, aceleci ve şaşırtıcı biçimde yalnız. Herkes bir yere yetişiyor gibiydi ama kimse bir yere varmıyordu sanki. Taş kaldırımlar soğuktu, gökyüzü bulutlarıyla yüzünü buruşturmuştu. Tramvay gecikmişti biraz. Normalde birkaç dakika bile sürse gecikme, İstanbullu’nun sabrı da sokağa serilir. Kadınlar çantasını karıştırır, çocuklar...

Genç bir erkeğin üç kız arkadaşı vardı. Hepsi de birbirinden güzeldi. Hiç birinden vazgeçemiyordu, üçünü de seviyordu Hangisi ile evleneceğine bir karar vermesi gerekiyordu. Bir test yapmaya karar verdi. Her birine bin mark verdi. Kızların bu parayla neler yapabileceklerini görmek istedi. Bir ay hepsine bir süre verdi.. Süre bitimine kadar...

Pripyat… Bir zamanlar kahkahaların ırmaklar gibi aktığı bu şehir, şimdi solgun bir yaprak gibi dalından kopmuştu. Gökyüzü gri bir tülbent gibi yere sarkıyor, rüzgar, terk edilmiş evlerin arasında eski bir ninni gibi dolanıyordu. Elena, çatlamış pencereden dışarı baktı. Kuşlar artık ötmezdi bu şehirde; ağaçlar, yaprak yerine külden eller uzatıyordu göğe....

Kardeşler arası anlaşmazlıkları incelerken rastladığım bir tablo beni derinden etkiledi. Saatlerce bakmaktan kendimi alamadım… Sınavı geçemeyen ve okuldan dönen bir çocuk ile ailenin ona nasıl baktığını anlatan bir resim bu… Sınavı geçemeyen çocuğun bakışları yüreğimi deldi.. 1952 yılında yapılan “Yine düşük notlar” başlığında, Rus sanatçı Fedor Rishet Nikov’un yaptığı bir tablodur.Dünyanın...