HASRET

HASRET
Dilaver Karagöz

İçimde hep acısı var ölümün
Gitmez gözümden hafif ranpa köy yolu
Omuzlarda tek gözlü tahtadan tabut
Dayanılır değildir,
Ana, Baba hasretiyle geçen ömür…

Ayrılık çekilebilir acı değildir değil mi..?
Bana çok mu müthiş gelir kendi kaderim
Evet haset ediyorum mutlu çocuklara
Çünkü ben, ihtiyarlamış bir çocuğum hâlâ….

Ben ki! Çok özlem çekmiş,
Bitmeyen özlemleri bir sızı olarak taşımış
Hoyrat gönülerde yok oluşu yaşamış
Çok değerli şimdi bu gülüşlerim

Aşk’ı yok saydığım zamanlar şimdi
O şiirlerden o kadar çok yazılmış ki!
Ana babaya, bir de sılaya hasret
Çok katmerli dokunuyor yüreğime

Siz şimdi sersem sanıyorsunuz beni
Sarılıp öpmek olası değildi yanaktan
Mezarlıklara giden ruhum var şimdi
Ondandır arta kalan hayâle sarılışım

Gerçekten ete kemiğe bürünmüş
Geceleri geziniyor beyaz giysilerle
Gülen gözleri , öpen dudakları var
Ben şimdi bakamıyor, öpemiyorum bile …

Davetiyesini alalı elli beş yıl oldu…
Takım elbiseli , beyaz gelinlikli
Bekliyor cennette gelin ve damat
Kırmızı yakalı melekler nikah memuru…

Elbet orkestra beyaz güvercinlerden
Okunan tüm şarkılar bülbüllerden
Ve ben mumda yükselen bir ateş
Yanıyorum lakin aydınlanamıyorum bir türlü…….

Henüz Şair Dilaver Karagöz