YAŞAMDAN ÖLÜME

Dilaver Karagöz

Ah be ihtiyar;

Hep diyorum sana duygularında çocukluğunu yaşama, etme. 

Acının orada yaşadığını pekala biliyorsun, 

Yoksa tekrar başa dönüp, acıyı infaz ederek katil mi olmak istiyorsun? 

Akıbette tek doğum, tek ölüm olduğunu bilmelisin. 

Bir umuttur mutlu olmak, bir kaderdir ıstırap çekmek. 

Bilirim, bir naradır annesizlik! 

Çoğalan hasret seni hataya sürükledi. 

Anlıyorum, yalnızlığın berbatlığını anlıyorum. 

Hayat ağacında; canlı bir dal, yeşerecek bir yaprak kaldıkça

Hataya devam edecek, gözyaşlarına asla son vermeyeceksin. 

Kim sana güzel bir söz söyleyecek, 

Kim seni bağrına basacak. 

Ah be ihtiyar,

Hep anlatmak istiyorum, ıslanmanın harareti azalttığını.

Her gözyaşının bir bulut yavrusu, 

Her damlanın bir ana kuzusu olduğunu.

Yoksa güneşe yüzünü dönüp yanmak, buharlaşıp yok olmak mı istiyorsun? 

Mevsimler içinde hem kış, hem yaz olduğunu bilmelisin. 

Bir diriliştir ilkbahar, bir  eceldir sonbahar. 

Bilirim bir kahırdır babasızlık! 

Oturamadığın gölge seni nefrete sürükledi. 

Yaşıyorum gecenin kahrını, Gündüzün ayazını yaşıyorum. 

Beyninde düşünen akıl, Gezinen hayal kaldıkça

Yanmaya devam edecek,  Katiyen içini soğutamayacaksın. 

Kim sana bir ağaç olacak, 

Kim seni dallarıyla koruyacak…