Okumanın Büyüsü: Kâğıttan Kanatlar ve Söylenmemiş Sözler

​Hayat, bizi genellikle tek bir role, tek bir zaman dilimine ve ne yazık ki, tek bir bedenin sınırlarına hapseder. Bu dar alanda soluklanırken, içimizdeki o bitmek bilmeyen merak ve macera arzusu sessizce çürümeye yüz tutabilir. Ancak bu kısıtlılığın en zarif panzehiri her zaman mevcuttur: Okumak.

​Benim için okumak, kendimi süper kahraman gibi hissettiriyor. Bu sadece bir kaçış değil, anlık bir kimlik değiştirme gücüdür. Kitap elimde açıldığında, dünyanın bilinen fizik kuralları askıya alınır. Tek bir mısra ile zaman makinelerine meydan okur, tek bir satır ile kâinatın erinliklerine süzülürüm. Başka nerede bir eşekle konuşabilirim, mesela? Ya da ne zaman uzayda, yıldızların arasında bir yolculuğa çıkabilirim? Bu, sadece hayal gücünün bir oyunu değil, bilincin zincirlerinden kurtulmasıdır.

Okur, bir kitaptan diğerine atlarken, yalnızca bilgi edinmekle kalmaz. O, farklı kültürlerin, farklı yüzyılların ve farklı evrenlerin kostümlerini giyebilen, sınırsız bir varlığa dönüşür. Bu anlık süper güç, bize sadece macera vaat etmekle kalmaz, aynı zamanda empati yeteneğimizi de keskinleştirir. Başkalarının gözünden dünyayı görmek, kahramanlığın en temel tanımıdır. ​Fakat okuma eyleminin sunduğu bu sınırsız keşif, bir noktada birikip taşmaya başlar. İşte tam bu noktada, o gizemli sürecin diğer yarısı, yani yazmak devreye irer.

​Yazmak ise benim için konuşmak, anlatmak demektir. Okurken içime çektiğim tüm o sesleri, tüm o maceraları ve tüm o hissedilenleri dışarıya salma eylemidir. Yazı, söyleyemediklerimi söyleyebilmek için bulduğum en güvenli sahnedir. Günlük hayatın getirdiği çekinceler, toplumsal filtreler ve yanlış anlaşılma korkusu, konuşma dilinde boğazıma düğümlenen her şeyi, kâğıt üzerinde serbest bırakır.

​Yazarken, dürüstlük maskesizdir. Orada, en derin korkularımı, en coşkulu sevinçlerimi ve en karmaşık düşüncelerimi yargılanma endişesi olmadan düzenleyebilirim. Yazı, ruhumun kelimelerle inşa ettiği bir tür kişisel anıt, bir itiraf odasıdır. Bir nehrin denize kavuşması gibi, okuyarak dolan iç dünyam, yazarak kendini ifade etme ihtiyacıyla dışa akar.

​Benim için okumak ve yazmak, birbirini tamamlayan iki kanattır. Okumak beni uçurur, bana gitmek istediğim yerleri gösterir; yazmak ise, o yolculuktan dönerken yanımda getirdiklerimi, yani bizzat kendimi, başkalarına anlatmamı sağlar. Bu döngü, beni sürekli olarak hem süper kahraman hem de kendi hayatımın en dürüst anlatıcısı yapar.

Ayşe Can