Öykü

  Şehir, eski dokusuyla hâlâ ayakta duruyordu. Rüzgâr, taş sokakların arasından geçerken eskiden burada yankılanan çocuk seslerini getirmeye çalışıyordu ama başarıya ulaşamıyordu. Mehmet, eski ahşap kapıyı açtığında, zamanın içeriye ne denli sinsice sızdığını fark etti. Raflarda hâlâ annesinin koyduğu porselen tabaklar vardı; eski radyosu, çalmasa da bir köşede duruyordu. Ama...

Başını balkonun kapısına dayayarak geceyi dinledi. Gözleri, ay ışığında parlayan bahçenin derinliklerinde kaybolmuştu; orada, rüzgârın fısıltılarla taşıdığı eski hatıraların izleri vardı. Bu balkon, onun sığınağıydı. Sessizlik içinde kendini yeniden bulduğu, zamanın kanatlarından sızıp avuçlarına düşen hatıralarla yüzleştiği bir yer. Yüzlerce geceyi burada geçirmiş, yıldızlara içini dökmüş, rüzgârlara sessiz çığlıklar bırakmıştı....

  Trene bindiğim anda, tüm anılarımı geride bırakacağımı sanmıştım. Hayatın kollarından bir tren biletiyle kaçmak mümkünmüş gibi… Ancak, anılarım benimle aynı vagona usulca oturdu; koltukları sessizce sahiplenip beni geçmişin sararmış sayfalarına taşıdılar. Yolculuğun bu kadar yalnız olmayacağımı biliyordum. Kimi zaman pencereden akıp giden manzaralar, eski bir tebessümü yeniden yaşatan bir...

Her şey o ilanı görmemle başladı. “Sahibinden kelepir acele satılık villa…”  İki katlı muhteşem bir ev resmi ve altında açıklaması vardı. “5 odalı,  üç banyolu, güvenlikli, her türlü sosyal tesisi olan site içerisinde masrafsız villa.” Yıllardır hayalimizde olan ev şimdi karşımdaki resimdeydi. Ne zamandır İstanbul’da ev almanın planını yapıyorduk. Elbet...

Gece, şehrin sokaklarında derin bir sessizlik içinde kaybolurken, bir sokak lambasının zayıf ışığı, karanlığı delip geçiyordu. Bu lambanın etrafında, hayâlet gibi, öylesine yalnız, öylesine ürkek bir kuş gibi yürüyordu. Firuzan, uzun zamandır kaybolmuş bir umut gibi, her adımında bir parça daha azalıyordu. Gecenin bu kör karanlığında, tek ışık kaynağı, ileride...

“İki çocuklu dört kişilik bir aile ve bahçesinde  salıncak kurulu dut ağacına sarılmış kollarıyla üzüm asması olan ahşaptan iki katlı köy evi.  Henüz beş yaşında annemizin bizi terk edeceğini bilmeden  mutlu mutlu sallanırdık üç yaşındaki  kardeşim ve ben” Bu sözler, telefonun öbür ucunda, abi yurt çocuklarının dertlerini, yaşadıklarını ve çile...

Gülüşünden Dökülenler Şehmus Yardımcı Gençtim… Kanım güneşten sıcak. Dudaklarım gül kırmızısı. Heyecanım, annesine sarılan bir bebek. Allah’ın bütün mucizelerini göster bana. Yüzün nasıl da bütün dünya nimetlerini taşır, şahit olayım. Şu an ipek beyazı ayakkabılarını giyiyorsun. Adımlarını yavaş atmalısın, bu kadar tutkuyu bir anda kaldıramayabilirim. Ki bir erkeğin kalbi de...

Yoksulluk varsa serde, biraz da safça isen, hele bir de ardında emmin, dayın yoksa sana destek verecek; emin olun zordur köy yerinde yaşamak. Anne ve babanın ortak suçlarına dair sırtlarında taşıması gereken ne yükleri var ise ama az, ama çok; çocukları da almaktalar o yükten nasiplerini istisnasız. Hıdır ile emsaliz,...

Günün Hikayesi: “HAYAT HİKAYEMİZ….. Gal-û Belâ da yazılmış hikayemiz, Ana rahmine düşünce başlar hayat mücadelemiz,… İlk mücadele dünyaya gelmek için… Dünyaya geldikten sonra ağlamayla devam ederiz.. Doğal ihtiyaçlarımızı ağlamakla belirtiriz . Yinede birilerine bağımlıyız , bu annemiz dahi olsa… Acığırız ağlarız, susarız ağlarız, altımız kirlenir ağlarız, velhasıl ağlamakla meme verir...

O bir baba; Merhaba can kardeşim. Yaşadığım ufak bir öykü dedi ama büyük dramdı… Malum, parasızlık 99 Yılında İstanbul da bir inşaatta yatıyorum. Kapı yok, pencere yok, yatağım beton, yastığım kürek sapı ! 15 gündür açım, göz yaşlarımı teselli edecek sigaram bile yok. Diyeceğim; Ayaz vurmuş bir beden hariç hiç...

Unutma diyordu, gün görmüş Koca ninem. Mart ayının biri ila Aprıl ayının beşi arası (tabiatın) toprağın yep yeni bir güne uyanışıdır. Çalışmaya müsait bulduğun her an için, ahırında hazır tut atını, öküzünü. Fırasıtını yakaladın mı derhal işine koyul. İhmale gelmez toprağın tavı. Oyalanır, “aman…boş ver ne zaman olursa yaparım” der...