Yarışma Öykü

Sabah zorla uyandı.  Başı ağıyordu. Aylardır böyleydi. Geceleri bir türlü uyuyamıyordu. Sabaha karşı da yorgunluktan sızıp kalıyordu. Sabahları da zorla uyanıyordu. Pandeminin doruk yaptığı günlerden birinde işine son verildiğinden bu yana böyleydi. Yine o tür sabahlarda biriydi. Aylardır işsizdi. Yeni bir iş bulması gerekiyordu. Eşe dosta soruyordu: “eleman arayanlar var...

Bir aceleyle eve gelir gelmez masaya oturup yazmaya koyuldum çünkü bu kafamdakiler benimle gömülsün istemiyorum. En azından kabrimde düşüncelerim olmadan yatabileyim. Zaten beni mezarlar değil, düşünceler boğacak. 1. gün Tarihi bilmediğim için günü belirtemiyorum. Kaldı ki bu bir acizlik değil, çünkü zaten her günüm aynı kapıya çıkıyor. Eğer bugün çarşamba...

   Yan komşudan gelen hüzünlü müzik sesi duyulmuyordu artık. İnna halsizce, adeta ayaklarını sürüyerek yatak odasından mutfağa geçtiğinde;  evin camlarını titreten, kuzey yönünden esen rüzgar da dinmişti artık. Soğutucuyu açtı, birkaç salam, sosis, Hollanda peyniri ve yarım elmaya uzun süre baktıktan sonra, canının hiç de yemek istemediğini anlamıştı. Aslında ne istediğini...

Tan yeri ağarıyor, etrafta insanın içini serinleten bir hava oluşturuyordu. Kaldırımın kenarında uyuklayan, belediyenin kulağına taktığı yeşil küpeli, sarı köpek iki patisini öne doğru gererek, beraberinde kocaman ağzını sonuna kadar açıp esniyordu. Sararmış dişlerinin arasından uzun dili dışarı sarkmış gecenin ağırlığını üstünden atmaya çalışıyordu. Kaldırımın karşı tarafındaki beyaz benekli siyah...

Bahçede çalınan “Vağzalı” müziği annenin kalbini sanki yerinden koparacaktı… O kızının gelin olduuğuna seviniyor, içinden kızına mutluluklar diliyordu. O, bu güzel günde üzgün olmayacağına söz verse de kendini tutamıyordu. Üzgün olduğu zamanlarda hayale dalar, çok erken kaybettiği kocası Halil’le muhabbet ederdi. Bugün de sevgili Halil’i onunlaydı. “Ferganem, kendine gel. Olmaya...

Bağırdı Roman kadın, Ağustos ayının kavurucu sıcağında, Körfez’in Ağustos ayına olan korkusuna aldırmadan, aldırış etmeden, oysa halk, yaklaşmakta olan 17 Ağustos Büyük Marmara depremini hala unutmuş değildi, onca yıl geçmişti üstünden, her Ağustos ayı geldiğinde, yine depreşirdi duyguları, hatırlanırken anıları, tazelenirken acıları. 1999 dan evveli bir rüya gördü, o zamanlar...

Devlet konservatuarını bitireli yaklaşık iki yıl olmuştu. İdealist bir oyuncu adayıydım ben de ilk başlarda, bu mesleğe ilk adım atan her oyuncu gibi. Oysa hayaller ve gerçekler ayrı ayrı yaşıyordu, tıpkı Sezen Aksu’nun şarkısında olduğu gibi. Şehir tiyatrolarının açmış olduğu yetenek sınavını da kıl payı kaçırmıştım. Ailemden ayrı yaşıyordum ve...

1922 yazında, İzmir’in yakınlarındaki Gültepe köyü, düşman işgali altında zorlu bir yaşam mücadelesi veriyordu. Savaşın getirdiği acılar arasında, köylüler umutlarını kaybetmemek için büyük bir azimle hayata tutunmaya çalışıyordu. Her sabah güneş doğarken, köyün dağlarından yankılanan tırpan sesleri, insanların tarlalarındaki çalışmalarıyla birleşiyor; karanlık günlere inat, neşeli bir atmosfer oluşturuyordu. Köydeki gençler...