KAHRAMAN MARAŞ BÜYÜK ŞEHİR BELEDİYESİNİN ÇIKARMIŞ OLDUĞU; KELAMDAN KALEME ADLI DERGİSİNDE YAYIMLANAN; ŞİİRE DAİR DENEMEM

Durgun sular
Derin akar durgun sular, içinden içinden. Bir sır saklar gibi sessiz sessiz, derin derin akar hep…
Dereler, çaylar, ırmaklar boşalır gönül yatağına. damla damla çoğalır, ilmek ilmek bağlanır, hiç aldırış etmeden derin derin akar durgun sular.
Durgun sular en kıymetli şeyleri derinlerinde gizler; elmas gibi, inci gibi, mercan gibi…
Durgun sularda bulur kendini insan. Bir damla haz, bir anlık mutluluk içinde, akar akar durmadan…
İnsan, Çok yönlü duygulara sarılır anlam arayışında; Acılara, sevinçlere, kederlere, ıstıraplara, heveslere, ümitlere ve hayallerine ulaşamamanın verdiği ezikliklere bürünür. Derinlerinde derin bir duyguya dalmıştır daima… 
Hakikati anlamak uğruna içindeki yollara düşerek, sırların keşfinde meşgul olup, durgun durgun derinden derine içten içe akar…
Karmakarışık duygular, iç içe geçer durmadan, ” Akan sular kir tutmaz ” kıvamında. ” Gönülden gönle bir yol”  bulup akar.
Aşka düşen sefil bir seyyah gibi; içten içe tutuşur gizli yangınlarında. 
Bir yudum su diye dalar derinlerine. Sevgiliye varmak, kavuşmak için. “Beni dertten derde saldın” diye hasrete uzanır. Yıkılır şaşkına döner nice duygular içinde, derin derin ah çekerek…
Şiir olup mısralara akar. Kuş olup uçar kimi zaman. Kimi zaman da kanadı kırık bir serçedir. 
Bazen de gönlü yaralı, gururu kırılmış bir garip yalnız çocuk. Bazen damla olup, yağmur yağmur serpilmiş çorak gönüllere. Kırlangıç olmuş uçmuştur   sıcak iklimlere. Bazen bir telde yanıp düşmüştür hasret ateşiyle. 
“Ihlamurlar çiçek açtığı zaman”, Sümbül sümbül, lâle lâle kırlara tırmanmış, Itır ıtır kokular yaymıştır en güzel nefeslerle.
Demet demet çiçek açmıştır erik dalında, salkım salkım beyaz gelinliklere bürünmüş kiraz dallarında.
Çağıl Çağıl dere, gürül gürül ırmak olup akar göllere, denizlere. Şimşek olup çakar, gökyüzünde bir uçtan bir uca. Çocukların kalbinde bir ürperme yayar, yağmurlu havalar olup akar durgun sular.
Damla damla yağmur, tane tane dolu, kristal kristal kar olup iner nimetler ovasına. 
Bir kafes içinde yalancı yiyeceklere aldanan kuş olup iniltiler salmışta kimseye duyuramamıştır feryadını.” İlle vatan, ille vatan ” nidaları, iniltileri ve hasretleriyle yanık türkü olup yayılır bağrı parça parça olanlara. 
Evlat olup uçar garip ve kimsesiz, satır satır duygularla süslenmiş bir mektup olarak, şiir olup akar anaların hasret dolu gönlüne. 
Akşam güneşinin ufka yaklaştığı “Altun kulelerden” akmış seslenmiştir, çizgi çizgi desen desen.
Naat olup alemlerin efendisine buket buket, boğum boğum çiçek olup açmıştır iman dolu mısralarında. 
” Vatanımın insanlarına dair, kadınlar bilirim memleketime özgü ” özlü  bir levha olur akar, oluk oluk gönül deryasından. 
“Hasretinden prangalar eskittim ” diye ses olup akar hasret kokan dizelerde…
Ömrümüzün toplamını bilemeden, ” Dante gibi ortasındayız ömrün… ” yolun yarısı oluvermiş otuz beş yaş kaleminden kelimelere akarak. 
Hissedip ifade edilemeyen duyguları “anlatamıyorum ” feryatlarıyla serbestçe dolaşan yalın kelimelerle dokunmuş akmıştır.
Bir aşığın sazında, mızrap olur vurur gönül teline” güzelliğin beş par etmez, şu bendeki aşk olmasa”  ” Derman arar iken derde düş oldum ”  tesellisini bulur, susar. ” Derdim imiş meğer dermanım”  diye durulur… 
” uzun ince bir yol ” bulup yalın çıplak yürür sonsuzluğa açılan gönül penceresinden.
Dağdan, dereden aşan seller gibi akar, döner gönlünü ıslayan göz yaşlarıyla…
Hayatın anlamını sürükleyen ölü bir deniz gibi, kaptan kaba boşalarak, ne varsa içine katıp sürüp getiren, çağlar boyu çağlayan ortak insanlık yolunun aktığı tarihtir durgun sular.
Dicle, Nil, Fırat, Sakarya, Tuna, Yeşil  ırmak ve daha niceleri olup akar, sevgi dolu, şefkat dolu, aşk dolu…” Her şey akar! su, insan, yıldız,  tarih ve fikir, oluklar çift, birinden Nur akar birinden kir” Durgun sular derin akar. 

Bayhan Bakdur