GEÇEN ÖMÜR
İbrahim Ayğırcı
…
Kör talihimin kabullenmez bir hayat hikayesi vardır. Kabullenmez hayattan kaçamadım. Daha doğrusu kendimi koruyacak bir zırh giyemedim.
Yarım asrı geçen bir ömür sakin geçmedi. Kaygı ve sıkıntı hayatımın bir parçası oldu. Ömrü yarım asrı geçen biri için hayatın manası da değişmek istemektedir. Hem beklenti, hem de umut değişerek azalmaktadır. Bu kadar uzun bir ömür tüketenin çaresiz ve hayatın çekilmez olması hazin idi. Tabi ki hazin idi. Çünkü geçen ömürle ihtiyarlık gelmişti… İhtiyarlık zordur. İhtiyarlıkta çaresizliğimiz çantamızdadır. Çantamızda çaresizliğimizi ve güçsüzlüğümüzü taşıyoruz. Evet, ihtiyarlık bir teslimiyettir. Teslim olup, kendi hayatımızın zorluklarını taşıyan olurken, önümüzde daha ne kadar bir ömür var bilmiyoruz. Belki sessizliğimizin uzayışı bir parça bitiş noktasını bilmemekten ileri geliyor.
Benim başlıca tesellim ve saadetim yazdıklarım olurken, yazıdan başka ne bir zaferim var, ne de teselli bulacağım bir uğraş… Çünkü diğer tüm konularda haksızlığa uğradım. Haksızlık yapanlar ne cin, ne de düşmanlarım idi. Haksızlık yapanlar yakınlarım ve dostlarım idi. İyi niyet ve saflıkla dostlarla akrabaların ağlarına kapılmıştım. Zaten hayatımı başka türlü izah edemiyorum çünkü benimki gönlünü feda edebilen bir insanın hayatıydı. Hayatı feda etmek için yaratılmıştım. Feda ederken sevilmek ve sayılmak istemiş miydim? Ama ne sevginin tadına baktım, ne de sayılmayı gördüm. Ne dedim kötü bakışlı akraba ve dostlara? Sizden kurtulmak için ancak yanarak temizlenebilirim. Çünkü hayatım onlarla toz duman adeta çöl idi. Çölde susuz iken nehirleri arayan ve susuz nehir yataklarında kavrulan idim. Susuz nehirlerde yazdıklarımı kağıtlarla yakarken daha da susuzluğum artmaktaydı. Neden kağıtları yakmak için kalbimi tutuşturan kibrit yapıyordum ki? Ben de ne yaptığımı bilmiyordum, çünkü bir çıkmaz ve tükenmek bilmeyen bir şaşkınlığın içindeyim. Acizliğimi büyütüp kendimi zayıf gösterirken bile duygularımın maskelere ihtiyacı yoktu aslında… Maskesiz ve iyi niyetle seçtiğim yollar dikenliydi. Dikenli yol zordu ama zor yolun kutsiyeti vardı. Kutsiyeti bana layık görmediler. Halbuki çamurken, çamurdan kurtulup onlara da fedai de olurken, fedailiğimi minnetle yad etmeleri gerekirdi. Ben onlar için fedai iken, çamurumdan zambaklar yetiştirmek ve onlara koklatmak istemiştim. Ama bana dediler: “Kendi zambaklarını sadece kendin kokla”. Bu söyleyişleri bana ihanet gibi geldi. Keşke beraber koklayabilseydik. Şefkate susuz, dostlardan mahrum iken bu samimiyetsizlik ancak hasımların ihaneti olabilirdi…
Masamın başına bu duygularla oturdum. Şimdi kalbi bir çocuğun gözyaşı kadar temizken, çakalların gözyaşından bana ne diyebilecek miydim? Çakalları değil de kendimi kurtarabilecek miydim? Açıkçası düşündüklerim kafatasımı çatlattı. Çatlama sonunda yere yeni düşüncelerle indim. Ayaklarım yere basar basmaz damarlarımda akan kan ve göğüs boşluğundaki kalp benimdi artık. Belki artık fedai olmadan yaşayacaktım. Belki bu hayat onlar için değil de benim için güzel olacaktı. Ne belkisi, gerçeği buydu. Ben artık kendim için fedai olup kendim için erimek istiyorum. Çünkü susuzluğumu ve acılarımı fazilete çevirmeyecek hiçbir günah işlemedim.
İbrahim Ayğırcı
