Etiket: 2025 Edebiyat Sanat Meltemi Edebiyat Yarışması

Geceye inat sana ağlıyorum, Umrumda değil dökülenler. Bir külden ibaret güllerim Bir baykuşun bir çift gözünde buldum o iki ayrı maziyi, Bizi talan eden bir yağmur ortasındaki güneş. Perdeyi aralıyorum… Güneş… Sonra, Sonra… Bir umut savaşı düşüyor içime, Hangimiz sağ kalacağız kim bilir? Şöhretten saydığın kelimeleri çiziyorum gözlerine Ve bitiyor...

Adın arsenik sanki dudaklarımda, Söylemeye korkuyorum, Yokluğun usulca sızarken damarlarıma, Daha bir kere bile öpememişken seni, Gitmek istemiyorum, Ölmek istemiyorum… Sabahattin ŞENGÜL

Seni hatırlıyorumsağanağa tutulmuş bir kadın gibizifir saçların, mor ruj lekeleriportakal kokan avuç içlerimdeburadayım. En son seni hatırladığım yerden geliyorumkuytularımın en derin yerindengeç kalmış bütün sevişmelereiçini alıp içimehecelerine dokunuyorum tek tekaklım almıyor çünküharflerinden düşen tınınabzımdaki düşlere delil sayılıyoromuzlarındaki yarı açık kapıdanyalnız bir kişi çıkacak, biliyorum. Neden mi?yağmur halleri var b-akışlarınınbu yüzden...

Camdan dışarı bakıyorum sessizce, Yağmur damlaları yarışıyor birbiriyle, Bir kuş konuyor ıslak dallara, Sanki bana anlatıyor derdini. *** Gökyüzü yorgun, bulutlar ağlamaklı, Sokak lambaları titriyor karanlıkta, Bir çocuk geçiyor elinde eski bir top, Gözlerindeki umut ısıtıyor içimi. *** Rüzgâr dokunuyor buğulu cama, Bir an siliniyor kendi yüzüm, Geçmişle bugün karışıyor...

Kandil kutlayan ateistlerden farksızım seni severken Ayda yılda toplasan iki bilemedin Üç kere tadına varıyorum yaşamın Güneşlerim desen çoktan sukut etti, çamura battı kurumuyor hâlâ Sokak aralarında uluyan itler devraldı gün batımını Ve artık kucağında bebek olan mendil satıcıları yönetiyor umutlarımı Baran Ali BEYAZBAŞ

Kağıttan bir deniz katladım kendime yırtılmasın diye sessizce yüzdüm içinde, kimse görmedi izlerimi çünkü su değildi umuttu orada dalgalanan. *** Bir martı sesini ödünç aldım göğe yükselmek için ama gök de yorulmuştu artık, ben yine de bıraktım kendimi mavi olmayan bir özgürlüğe belki orada bulurum içimde sakladığım rüzgârı diye.  Ergin...

José Saramago’nun “Körlük” romanı, insan doğasının karanlık yanlarını cesurca açığa çıkaran, medeniyetin üzerindeki parlak cilayı ustaca kazıyarak altındaki çürümeyi görünür kılan çağdaş edebiyatın en sarsıcı eserlerinden biridir. Bu romanı özel kılan şey yalnızca körlük metaforu değil, körlük sayesinde açığa çıkan tüm insan hâllerinin bir anda görünür olmasıdır. Saramago, okuru bir...

Alık alık dolaşmanın sebebi benmişim bugün de Düşünmedin mi oluru var mı yok mu diye Bilmeden etmeden atmışsın kendini ateşe Değer miydi sahiden benim gibi biri için bile bile *** Eline almışsın kalemi acele acele O kadar naif betimlemişsin ki her dizeyi Kimse çekmemiştir sevdası için bu kadar çile Aşık...

Ergene Nehri kıyısına oturmuş, akışını sessizce izlerken yalnızca suyun değil, hayatın kıvrımlarında saklanan binlerce anın içimden geçip gittiğini hissediyorum. Taş köprünün yorgun gölgesinde zaman ağır ağır ilerliyor; sanki köprünün her taşında bir sır gizli. Sazların rüzgâra uyumlu salınımında geçmişim fısıldıyor bana; dokunduğunda acı-tatlı hatıraları uyandıran ince bir el işi gibi....

Kalp kırmamalı insanoğlu Ne de olsa o da emanettir Allah’ın emaneti. Kemiği yok diye Çok da yüklenmemeli insanoğlu En kolay kırılan yerdir Aslında insanın kalbi. Önce kelimeleri tartmalı Bolca empati kurmalı Bu laf onu incitir mi Gözyaşına sebep olur mu diye  Bolca düşünmeli insanoğlu Geceleri ağlayarak uyuyan insanlar var Sırf...

             Bozuldu erkân-ı divânı, yıkıldı cihanın bir yanı.  Tenzil oldu gönlünde filizlenen muhabbet deryası.  Set çektiler koruduğu harim iffetine,  Bir gecede sildiler yıllarca verdiği emeğe.  Hileyle, zanla, oyunla aldatıldı;  Asıl suçlu, kendini kendiyle aldatan ahmaktı.  İsyan etti Cenâb-ı Hakk’a; bir şükür eda etmek zor geldi Hâlık’a.  Firavunlaşmış riyâkâr nefsine, itaatte...