Mehmet Aluç

Mısralar Çatlaklardan Sızıyor Biz Kelâmı Bayrak Gibi Taşıyoruz   Bu çağın aynasında yüzümüz silik değil Ecdada dönük kelâmı susturdular, vicdanı küle gömdüler Ama biz hâlâ harfleri kıvılcım diye saklıyoruz ve bu yangın, unutulmuş isimleri hatırlatacak Karanlıkla pazarlık etmeyenler gölgeye hapsedilmeyenler...

Okuduğum kitaplarım benim gülümsemelerin bahçesi, sıradan anların büyüye dönüştüğü, neşenin çiçek açtığı dünyamdır. Okuduğum mısralar bir tebessüm, bir umut tohumu gibi filizlenir; her mısrası, fikri rüzgârın taşıdığı bir melodi gibi gönlüme dünyaların kapısını açar. İnsan ruhunun en saf hâli, burada...

Ben sana dargın değilim dedim inanmadın Çarptın kapını suratıma beni anlamadın Gözlerime baksaydın kendini görürdün Başını çevirerek mahzun halimi de görmedin   İnanmadın bana sevdiğimi neden bilmedin Bilmemek zor değil neden hiç gülümsemedin Çok mu zordu söylemek gitme demedin Başını...

her köşesinde senin izlerin varmışher dalı senin hayalinle büyümüşve her çiçek senin ışığınla açmış Seninmiş o bahçeben yalnızca bir misafirmişim Misafirliğini bilmeyenkokularına sığınanrenklerinde kendini kaybedenama ait olmayan bir yolcuydum Mor salkımlar senin gülüşünle konuşuyormuşbenim fısıltılarımı duymuyormuş meğergidişinle kuruyan bahçeşimdi yalnızca...

  Şehir, eski dokusuyla hâlâ ayakta duruyordu. Rüzgâr, taş sokakların arasından geçerken eskiden burada yankılanan çocuk seslerini getirmeye çalışıyordu ama başarıya ulaşamıyordu. Mehmet, eski ahşap kapıyı açtığında, zamanın içeriye ne denli sinsice sızdığını fark etti. Raflarda hâlâ annesinin koyduğu porselen...

  Gözlerini gönlümde geceye yaslanırken Ben umutla bekleyen sahil oldum Rüzgâr adını fısıldarken yıldızlara Sessizliğin içinde yankılanan sesinle yaralandım Olsaydı bakışların serin bir bahar Gönlümde yeşeren sonsuz çağrılar Ayrılık hançer olsa da içime sığar Ben sevdana düğümlenmiş yıllarım Olsaydı tebessümün...

Başını balkonun kapısına dayayarak geceyi dinledi. Gözleri, ay ışığında parlayan bahçenin derinliklerinde kaybolmuştu; orada, rüzgârın fısıltılarla taşıdığı eski hatıraların izleri vardı. Bu balkon, onun sığınağıydı. Sessizlik içinde kendini yeniden bulduğu, zamanın kanatlarından sızıp avuçlarına düşen hatıralarla yüzleştiği bir yer. Yüzlerce...

 Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde… Ben babamın beşiğini tıngır mıngır sallarken, gökyüzünde yıldızlar dans eder, rüzgâr eski masalları fısıldardı. O gün, tıngır mıngır sallanan beşiğin ahşap çıtırtılarıyla birlikte, bu masallar doğdu. Bir varmış, bir yokmuş… Gülenlerin çok olduğu, gözyaşlarının...

  Trene bindiğim anda, tüm anılarımı geride bırakacağımı sanmıştım. Hayatın kollarından bir tren biletiyle kaçmak mümkünmüş gibi… Ancak, anılarım benimle aynı vagona usulca oturdu; koltukları sessizce sahiplenip beni geçmişin sararmış sayfalarına taşıdılar. Yolculuğun bu kadar yalnız olmayacağımı biliyordum. Kimi zaman...

  Gündüzün hengâmesinde sesler birbirine dolanır anlam kaybolur. Ama gece her fısıltıyı kristalize ederdi bir iniltiyi, bir özlemi hatta unutulmuş bir melodiyi bile. Çocukluk şarkılarının hüzünlü yankısı ruhun derinliklerinden, yükselen sessiz çığlık baykuşun keskin ötüşü gibi. Hepsi gecenin dokusunda, kendi...

  Mor salkımlı bahçe gidişinle yok oldu Her dalında bir hatıra taşıyan o renkli düşler Şimdi karanlığımın içinde kayboldu Kokunla dolan rüzgârmış Artık yalnızca sessizliği getiriyor bana O bahçe bir zamanlar cennetim olmuştu Ama şimdi kurumuş dalların gölgesinde Kendimi kaybediyorum...

  Her şey aşkla imaret sevil Her şey fikirden ibaret bil Fazla gurur hiçte iyi değil Şiir gönlü okşar olursun ehil   Dertli şoför gaza basar Âşık hayale dalmış yaşar Hangisi menzilleri aşar Şiir gönlü okşar olursun ehil   İnsan...