EDEBİYAT

Ummanda bir zerresin, Ne diye kendini üzersin. Kainat içinde sen de varsın Ne diye boşa hayıflanırsın? *** Gözbebeğisin kaderinin, Seni bilmese de kimse. Hak da hazır yerin,  Kimse görmese de.  *** Kendini kendin yüceltirsin,  Herkes bacağına asılsa da.  Kendini kendin bilirsin,  Herkes seni bilmese de.  *** Söylemese de her dil...

Servet-i Fünun edebiyatı, Türk edebiyat tarihinde estetik duyarlılığın, bireysel iç dünyanın ve modern yalnızlığın en belirgin biçimde işlediği dönemlerden biridir. Tanzimat’ın toplumsal mesele odaklı yapısından sonra Servet-i Fünun; sanatın toplumdan bağımsız bir değer olarak görülmesini savunmuş, bireyin iç dünyasını, psikolojik dalgalanmalarını ve ruhsal çözülmelerini edebi bir zemine taşımıştır. Bu nedenle...

  Tanzimat dönemi, Türk edebiyatının yalnızca biçimsel bir değişim süreci değil, aynı zamanda zihniyet yapısının köklü bir dönüşümü olarak kabul edilir. 1839’da ilan edilen Tanzimat Fermanı, Osmanlı Devleti’nin siyasi ve hukuki yapısına olduğu kadar kültür ve edebiyatına da yeni bir yön vermiştir. Bu dönemle birlikte edebiyat, ilk kez devletin resmî...

Kemal YILDIRIM Gözlerinizde bir ufuk saklı, sessizce büyüyen, Kelimeleriniz yol olur içimde yürüyen. Her harfte bir umut, her seste bir düş büyür, Sizinle aydınlanır karanlıklar dağılır. Bilginiz, yağmur gibi çorak yanımı ıslatır, Anlam bulur her adım, gönlüm vakarla atar. Bir sözünüz yelken olur, korkularımı dağıtır, İçimde saklı cesaret size doğru...

Bir gün sabah uyandığımda, kendimi farklı bir dünyada buldum. Her şey çok farklıydı, ama bir şey aynıydı: ben. Kendimi tanıyordum, ama çevremdeki her şey yabancıydı. Neler olduğunu anlamaya çalışırken, bir ses duydum… “Merhaba, seni bekliyordum,” dedi ses. “Seni yeni bir yolculuğa çıkarmak için geldim.” Sesin sahibi, beyaz bir elbise giyen,...

Milli Edebiyat Akımı, Türk edebiyatının modernleşme sürecinde dönüm noktalarından biri olarak kabul edilir. 1911’den itibaren özellikle Mehmet Emin Yurdakul, Ziya Gökalp, Halide Edib Adıvar gibi öncü isimler tarafından başlatılan bu akım, Osmanlı’nın son dönemlerinden Cumhuriyet’in ilk yıllarına uzanan kültürel ve edebî bir hareket olarak ortaya çıkmıştır. Bu dönem, yalnızca edebiyatın...

Herkese sırça köşkler,Bana omuz üstü düştü.Gelemedim affet kutlamalara, Gelemedim affet sevdiklerime. Herkese kuş tüyü yastık,Bana musalla taşı düştü.Gelemem artık sevdiklerime,Gelemem kokuma hasretlere. Herkese yumuşak yorgan,Bana kara toprak düştü.Göremem en güzel hallerinizi,Göremem huzurlu vakitlerinizi. Herkese kutlama kıyafeti,Bana ay yıldızlı bayrak düştü.Göremem arkamda kalanları,Göremem akan gözyaşlarını. Herkesin yanına sevdiği,Bana sonsuz ahiret düştü.Vatan...

Sen kırmızı şarabını yudumlarken Ben seni seyredeyim Güzel yüzünü, İnce uzun parmaklarını… Sonra usulca uzan yanıma Saçların dökülsün omuzlarından Hiç konuşma Her tel saçını öpüp Her tel saçına ayrı bir şiir yazayım Sessizce uykuya dal kollarımda Bense uykuya yenik düşmeden Yılların hasretini susturmak için Sabaha kadar seni seyredeyim Gün doğumuyla...

Türk edebiyatının en köklü damarlarından biri olan Divan edebiyatı, yalnızca kuralların ve geleneklerin toplamı değildir; aynı zamanda asırlar boyunca oluşmuş büyük bir estetik hafızanın, kültürel birikimin ve ortak duyarlılık dünyasının şiir biçiminde vücut bulmuş hâlidir. Osmanlı’nın sosyal yapısından, İslam medeniyetinin felsefesinden, İran şiirinin estetik duyarlılığından ve Türk kültürünün kendine has...

(Kaybolan Kız Çocuklarına) Bir sokak lambasının altında kaldı son gülüşün, Bir oyuncak bebek hâlâ seni bekliyor kapının önünde. Adını fısıldıyor rüzgar — Kırık duvarların arasından, Bir annenin uykusuz duasına karışarak. *** Küçüktün… Dünyanın karanlığı sana hiç anlatılmamıştı, Kır çiçekleri toplamak kadar saf bir düşle yürüdün, Ama gölgeler, masalların bile karanlığından...

Duvarına yaslandığım bir köy eviydi Çamurdan sıvaları ağlardı her yağmurda İki göz odası sofaya çıkardı, sofası çocukluğuma. “Hay ocağı sönesiceler” intizârıydı gelin bacının Hem elinde çubukla kovalardı bizi de hem gülerdi Sinerdik o evin kâh harımına, kâh damına Nasıl da sığardık bilmem ki azıcık duldasına Çocuktuk ya hani, ondandı zâhir…...