Etiket: Sanat

Kalp kırmamalı insanoğlu Ne de olsa o da emanettir Allah’ın emaneti. Kemiği yok diye Çok da yüklenmemeli insanoğlu En kolay kırılan yerdir Aslında insanın kalbi. Önce kelimeleri tartmalı Bolca empati kurmalı Bu laf onu incitir mi Gözyaşına sebep olur mu diye  Bolca düşünmeli insanoğlu Geceleri ağlayarak uyuyan insanlar var Sırf...

             Bozuldu erkân-ı divânı, yıkıldı cihanın bir yanı.  Tenzil oldu gönlünde filizlenen muhabbet deryası.  Set çektiler koruduğu harim iffetine,  Bir gecede sildiler yıllarca verdiği emeğe.  Hileyle, zanla, oyunla aldatıldı;  Asıl suçlu, kendini kendiyle aldatan ahmaktı.  İsyan etti Cenâb-ı Hakk’a; bir şükür eda etmek zor geldi Hâlık’a.  Firavunlaşmış riyâkâr nefsine, itaatte...

Beldemden kovuldum Şöyle ey Musa Nasıl dayanırım kuşların çırpınışına Söyle ey Aişe Nasıl yanmıştı canın o iki dağ arasında Cennet kuşları vatanın kokusunu getirecek mi Bu çöl,bu kuyu,bu kuş Bu sıcak,bu beyaz,bu yaz Söyle ey Yusuf İhanetin tadını anlat bana İki gözüm anlat bana Kırık döküğüm şimdilerde Vatanım kadar kırık...

İstanbul’dan her ayrıldığımda içimde hafif bir sızı belirir. Tam yerini bilmediğim, adını koyamadığım ama varlığını hep hissettiğim bir sızı… Şehrin sokaklarında Arnavut kaldırımlarında yürürken, ayaklarımın altında yalnızca taşlar değil, binlerce yılın hikâyeleri de vardır. Burada Bizans’ın kalıntıları da görülür, diğer tarafta Osmanlının hatıraları da. Boğaz şehre hem bir nefestir hem...

Gökyüzü çok ağlıyor sesinde bir hüzün var, İnen yağmurlar değil,yürekten akan sular, Uyanın ! ey Vatan uğruna can veren ruhlar, Bıraktığınız izler ilelebet silinmez. *** Bir yıldız kaydı yine düştü omuzumuzdan, Bu kutsal emanet miras kaldı kanımızdan, Bu mübarek topraklar kıymetli canımızdan, Nice nice isimsiz kahramanlar bilinmez . *** O...

Sen kırmızı şarabını yudumlarken Ben seni seyredeyim Güzel yüzünü, İnce uzun parmaklarını… Sonra usulca uzan yanıma Saçların dökülsün omuzlarından Hiç konuşma Her tel saçını öpüp Her tel saçına ayrı bir şiir yazayım Sessizce uykuya dal kollarımda Bense uykuya yenik düşmeden Yılların hasretini susturmak için Sabaha kadar seni seyredeyim Gün doğumuyla...

Türk edebiyatının en köklü damarlarından biri olan Divan edebiyatı, yalnızca kuralların ve geleneklerin toplamı değildir; aynı zamanda asırlar boyunca oluşmuş büyük bir estetik hafızanın, kültürel birikimin ve ortak duyarlılık dünyasının şiir biçiminde vücut bulmuş hâlidir. Osmanlı’nın sosyal yapısından, İslam medeniyetinin felsefesinden, İran şiirinin estetik duyarlılığından ve Türk kültürünün kendine has...

Neden kapkara zindan bomboş buralar Yoksa bahtı mı kaplamış yaralar  Atma olmadık yere şimdi naralar  Sil gitsin kafandan herşeyi bakma onlara  *** Sahte gülümseme ve sözde içtenlik  Hani nerede şimdilerde benlik  Ondan da vazgeçtim yok sadelik Sil gitsin kafandan herşeyi bakma onlara  *** Kanunun telllerine dokun sen birazdan  Efkar dağıtır...

       Sabrettikçe çiçek açarmış en derin yaralar         Sıkışıp kaldı ruhum her nefeste        Muhtaçlık kor gibi içimde büyürken        Üç kuruşluk para için boyun büküyorum ***        İsterdim belki ben de başka bir kaderi        Çaresiz kalınca...

Postmodern sancılarla  uyandı yine şehir  Sevdiğim deniz  Yalnızlığın tek çocuklu kadınını  Delirttiniz  klişe kurallarınızla  Ahlak öğretilerinizle  Sevmem zamanın ruhuna aykırı şehirleri  Kafelerde uzun süre oturamam  Kalabalıklarda hınca hınç dolaşamam  Gitmeliyim fırtınalarla  Postmodern hüzünlerden  Postmodern sancılarla uyandı yine şehir  Gittikçe yavaşlıyor konuşmalar  Gittikçe kanayan kanatlar  Yalnızlaşıyor Osiria gülü  Çanak yapraklarının dışına...

(Kaybolan Kız Çocuklarına) Bir sokak lambasının altında kaldı son gülüşün, Bir oyuncak bebek hâlâ seni bekliyor kapının önünde. Adını fısıldıyor rüzgar — Kırık duvarların arasından, Bir annenin uykusuz duasına karışarak. *** Küçüktün… Dünyanın karanlığı sana hiç anlatılmamıştı, Kır çiçekleri toplamak kadar saf bir düşle yürüdün, Ama gölgeler, masalların bile karanlığından...