Ne sözler kifayet eder, ne yüreğim elverir hikayemden güne notlar düşmeyi. Yalana, yanlışa sapmadan yolum, anlatayım desem ahvalimi. Kırılır dalları, sararır yaprakları, kurur yeni açmış filizleri özenle koruduğum kök çınarımın. Yegâne suçlunun kendim olduğunu itiraf etsem mesela… Kazara, beklemek zorunda kaldığım isimsiz duraklarda. ”Elbette suçlu sensin !” Diyebilecek o kadar çok yakın dostum vardır ki! … KİM BİLİR …BELKİ okumayı sürdür